പ്രത്യാശ

ഈ രക്തദാഹമെന്നു തീരും

മനുഷ്യ പിശാചുക്കള്‍ക്ക്‌;

ഒത്തു ജീവിക്കാന്‍ കൊതിയുള്ള-

ജന്മങ്ങളെ കൊന്നൊടൂക്കീടുന്നു.

ആദിയില്‍ തുടങ്ങിചീന്തിക്കുടിച്ചിട്ടും-

കൊതി തീരാ പിശാചായ്കലി ആട്ടം

തുള്ളുന്നു.

ഹെതുവായ് മതവും,തീവ്രവാദവും.;

എന്നു തീരുമീ ഉലകിന്‍ സങ്കടം.

ജീവന്റെ തുടിപ്പിനായ് കെഴുമ്പൊഴും-

പിടഞ്ഞും ,ചിതറിയും,തീരുമ്പൊഴും;

അറിയുന്നില്ലവര്‍ തന്‍ കര്‍മ്മ ദൊഷമെന്തെന്നു-

എന്തിനാണീ നരബലി ..

കാണുവാന്‍ വയ്യിനിയും
കരള്‍ നീറീടുന്നു;

ഇതിനാണോ മത ,
ദൈവചിന്ത ഭൂവിതില്‍...

അറിയുന്നീല്ല,അതിന്‍
മഹത്വം അധമന്മാര്‍;

എത്രയൊ മഹാത്മാക്കള്‍,
ചൊല്ലിക്കഴിഞ്ഞിട്ടും;

ചിന്തയെതുമില്ലാതെ
,അലറീവിളിക്കുന്നു .

അനാഥമാക്കപ്പെടുമീ,
ജന്മങ്ങള്‍തന്‍ കണ്ണീരു;

ആഴിയായ് നമ്മളെ,
മുക്കിക്കൊന്നീടുമൊ?

ദൈവസ്നെഹമാം
തണല്‍‍മരച്ചൊട്ടില്‍

ഒന്നിച്ചു നിന്നീടാം മാനുഷരായിട്ടു,

രക്തകറയെല്ലാം,
സ്നെഹ പാനീയത്താല്‍,

കഴുകി കളഞ്ഞു,
നമുക്കൊരുമിച്ചീടാം.

ധരണിയാം ,അമ്മതന്‍
തിരുമാറിന്‍ ചൂടില്‍

ഒന്നിച്ചുറങ്ങാം ,
നല്ല നാളേക്കായ്.

ഇനിയുള്ള മക്കള്‍ വളരട്ടെ,

ജാതി,വിവെചന
ചിന്തയില്ലാതെ-

ആശ തന്‍ കിരണ‍ങ്ങള്‍-

വിതച്ചീടാം ,നമുക്കൊന്നായ്..

ഫലമെത്ര നെടുമെന്നറിയില്ലെങ്കിലും.

''സ്നെഹത്തിന്‍ ,പെരുമഴക്കാലം -

തീര്‍ക്കാം നമുക്ക്‌......

‍ പ്രത്യാശതന്‍ കിരണങ്ങള്‍

വിതക്കാം നമുക്കൊന്നായ്.....